Yine kar var, hüzünlendim bak yine...

Bundan yaklaşık 1 ay önce yeni evimize taşınmıştık ve Enver iş seyahatine gitmişti. Annemler de kaplıca programları vardı ve biz minik baykuşla başbaşa 3 gün evde mahsur kalmıştık. Evin önündeki yol karla kaplıydı (şehir merkezinde böyle bir sorun yokmuş tabi) ve biz hiç dışarı çıkamadık 3 gün boyunca. 

Evde başbaşa kalmak o kadar güzeldi ki... İyi ki işe başlamamışım dedim. İyi ki doya doya yaşıyoruz şu 1.5 yılı... Hiç sıkılmadım, hiç bunalmadım (2 saatlik Kağan'ın ağlama krizini saymazsak tabi, onu da Nilgüşle uzuun bir telefon konuşmasının ardından atlattık)

Düşünüyorum da gerçekten ücretsiz izne ayrılmakla çok doğru bir karar vermişim... İlerde okuldu şuydu buydu derken seninle birlikte hiç bu kadar uzun zaman geçiremeyecektik belki de... O kadar özel bir yıl oldu ki benim için... Düşündükçe içim sızlıyor bak yine..

Bol bol karda yuvarlanma, (karla ilk büyük buluşma oldu), evde karla oynama, kutular, yemekler derken çabucak geçti vakit. O karların erimesini hiç istemedim ilk kez.. Sanki aylarca öyle kalabilirmişiz gibi gelmişti. 

Şimdi ise işyerinde, baykuşumdan uzakta seyrediyorum karın yağışını... (tabi çok da uzak değilim ama uzağım işte) Karda gezinen tilkileri seninle seyredemiyorum, kuşların ekmekleri yiyişini birlikte göremiyoruz, kar tanelerini havada yakalayamıyoruz... En azından bir süre daha bu böyle gidecek..:)

Aklıma geldikçe gözlerim doluyor, burnumun ucu sızlıyor (gerçekten varmış böle bişi) ve hemen yanına koşasım geliyor...

Bu aralar ne kadar hızlı değişiyor herşey... Değişim hep olacak hayatımızda artık sizinle birlikte:)

İşte geçen ayki evde kalma maceramızdan kalanlar...

Kağan neredeyse 1 yaşından beri kaşık kullanabiliyor ama Duman'la fazla birarada kalınca onun gibi yemek daha çok hoşuna gitti:)