Anne olunca anladım...

Dogum yaptığım gün, daha hastanedeyken annemin "anne olunca anlarsın" demesine çok gülmüştüm ve "anne, ben artık anne oldum!" demiştim loğusalığın bana verdiği hormonal bozuklukla....

Ama bugün anladım ki bebeği dünyaya gelince anne olmuyor insan... Zaman geçtikçe anne oluyormuş. Şu geçtiğimiz 2,5 ay içinde o kadar değişti ki dünyaya bakış açım.

Artık evlendirme programlarını izlerken bile (izlemiyorum diyen yalan söyler:) oraya katılanların annelerini düşünür oldum. 

Hergün onun büyüdüğünü gördükçe zamanın ne kadar kıymetli olduğunu ve ne çabuk akıp gittiğini anladım.

Kurabiye yaparken "şekerini daha az koyıyım da sütümden ona geçip zarar vermesin" diye daha az şeker kullanmaya başladım.

Hasta olduğumda her zamankinden daha çok dikkat ediyorum kendime artık, bir an önce iyileşiyim de baykuşuma bulaşmasın diye.

Onun gözlerinin içine bakınca ağlamaya başlıyorum nedensiz yere.

Şimdiye kadar kızdığım, hoşlanmadığım insanların bir annesinin olduğunu ve bir annenin çocuğu olduğunu farkedip pişman oldum.

Hani derler ya "giymedim giydirdim" diye, hah ben işte onu yaptım. Kendim için alışverişe çıkıp, elimde ona aldığım cicilerle döndüm eve.

Yolda gördüğüm bebeklerin ağladığını görünce önceden önemsemeyen ben, şimdi oturup onlarla ağlamayı düşünür oldum.

İşte böyle geçti 2.5 ay. Uykusuzluk mu? Ağlama krizleri mi? Bilmem, belki olmuştur öyle şeyler...olduysa da hatırlamıyorum...

Ne güzel bişeymişsin sen yahu:) İyi ki geldin vala...